Kilometers vreten naar Savannah

We hebben bedacht dat we houden van snuffelvakantie’s. We snuffelen steeds aan plaatsen en gaan dan weer kilometers verder rijden. Tsja, het is maar wat je leuk vind. Dit gaan we in Europa ook nog eens doen… De ene dag naar Parijs, ‘s middags aankomen, stad verkennen tot ‘s avonds en de andere dag naar Barcelona… Of even naar Kopenhagen rijden voor een weekeind.

Zo hebben we vanmorgen ontbeten aan de Golf van Mexico. Die wilden we toch echt nog even zien. Het weer was nog net aan de redelijke kant. Aber, we did-it! Onderweg hebben we onze koers gewijzigd i.v.m. de weersberichten. Niet langs de kust naar Savannah maar via Montgommery en Atlanta. We hebben nu al zo vaak een Wafflehouse gezien dat we ook wel eens willen weten hoe die waffels smaken. Nou, dat was te eten. Ze vonden het een beetje gek dat we er één met zijn drieën deelden. Het bijzondere was dat we geen plastic bestek kregen.

We boeken onderweg weer ons hotel. Dat gaat niet helemaal goed, om eerlijk te zijn, helemaal niet goed. Hotels.com geeft aan dat we een hotel voor een goede prijs hebben gevonden op 40 km van waar we nu zijn. Het ziet er veelbelovend uit. Edoch, toen ik op de knop BOOK gedrukt had bedacht ik me dat het ook 40 kilometer terug zou kunnen zijn. En ja hoor, dat was zo. Foutje, € 63,- weggegooid want je krijgt het niet meer terug. De schatten van medereizigers nemen het sportief op. Waar gewerkt wordt vallen spaanders. Ik moet echt wel even slikken… stommmm.

We vinden vlakbij de plek waar we zijn een goed ander hotel, met klein maar fijn zwembadje en zelfs een ontbijt met.. wafels. De zon schijnt nog, we zwemmen en lezen wat en we eten er een heerlijke Calzone die we in het stadje gaan halen. Gelukkig hebben we weer goede WIFI en kunnen jullie ook dit verhaal snel lezen.

Ik ben vanacht de Queen en heb dus een bed voor mijzelf alleen. Ga ik echt van genieten.

Van Natchez naar New Orleans

Na een heerlijk uitgebreid ontbijt verlaten we het mooie Natchez. Helaas is het uploaden niet gelukt. We vertrekken naar New Orleans en zijn heel benieuwd naar deze stad. We zijn google heel erg dankbaar voor de geweldige google maps app waar ook het openbaar vervoer in opgenomen is. Daardoor staan we binnen 40 minuten met een dagkaartje van $3,- in de binnenstad. Een vriendelijke meneer bevestigt ons dat we helemaal goed staan en helpt ons de goede overstap te maken. We zijn de enige blanken in de bus. De stad ziet er rommelig en groezelig uit. Het is duidelijk dat dit geen rijke stad is. We zijn op tijd bij de boot. Donkere wolken pakken zich samen boven de stad en storten na een kleine 20 minuten varen hun regen met bakken naar beneden. De omgeving is één grijs gordijn. Na 20 minuten trekt de bui voorbij en kunnen we even uitstappen naar het slagveld waar de Amerikanen in 1812 de Engelsen hebben verslagen. Een belangrijke overwinning voor de unie. Het heeft wel veel levens gekost. De Missisipi is niet echt een boeiende rivier en de omgeving is vooral industrie. Maar de verteller maakt alles goed. Op de terugweg luisteren we ademloos naar wat er in 2015 is gebeurd toen de orkaan Katrina zoveel heeft verwoest en de hulpverlening maar zo moeizaam op gang kwam. Maar, zoals Charles, de verteller zei: de orkaan heeft de ziel van New Orleans niet kapot gemaakt.

Een stad met een heel eigen sfeer. We hebben wat rond gelopen in het French Kwartier. Een mooie wijk met schitterende ijzeren balkons en daarbinnen één straat met café’s waar ze life muziek aanboden. Duidelijk een ander publiek dan in Nashville, veel meer gekleurd. We hebben in een leuk restaurant heerlijk geproefd van de creoolse keuken o.a. gumbo en jambalaya. En sinds dagen weer gegeten met echt bestek en porseleinen borden. ‘s Avonds hakken we weer knopen door over de route. Helaas stroken de weersverwachtingen niet met onze wensen. Het is wel een warme temperatuur, rond de dertig graden, maar met veel kans op regenbuien.

Een goede zondag in Natchez

Omdat Annemieke dacht dat het half negen was terwijl het half acht was zitten we alweer vroeg aan het ontbijt. Het is een goed ontbijt. Wat ons aan het ontbijt opvalt:

• Er wordt overal plastic bestek en papieren borden en bekers gebruikt.
• Overal is een wafelapparaat waarin je zelf je deeg kan doen en hem daarna kan beleggen met, natuurlijk allerlei zoetigheden.
• Ze bieden overal een muffin aan meestal in een zakje verpakt. (is heel handig voor ons want we nemen die steeds mee voor de lunch)
• Altijd zijn er appels om mee te nemen. (doen we dus ook)

Voor we naar de kerk gaan rijden we met de auto een route langs landhuizen van eigenaren van plantages. Heel bijzonder en mooi. Helaas niet altijd goed onderhouden. Er gaat een heel rustige sfeer vanuit. We blijven foto’s maken. Er zijn bijna geen mensen te zien.

Tegen elf uur zijn we bij de kerk. We worden heel hartelijk begroet. Mensen komen naar ons toe, stellen zich voor en zeggen dat ze het fijn vinden dat we er zijn. We krijgen een kaartje waarop we onze adresgegevens maar ook de kerk waar we mee verbonden zijn en de naam van de pastor in moeten vullen. Dat wordt netjes voorgelezen, met naam van pastor en al, we moeten even staan en krijgen een welkomsttasje. Wat een warm welkom! Er zijn ongeveer 30 bezoekers die door de hele kerk verspreid zitten. Boven het liturgisch centrum is een galerij waar een koor van 7 vrouwen staat. Daaronder op het podium staat een piano waarmee de zang begeleid wordt. De senior pastor ging voor, het was een avondmaalsdienst. Voor het eerst avondmaal gevierd met een mini plastic cupje waarin, denken we, een slok druivensap zat en daarbovenop een klein rondje auwel. Dat is nog eens hygiënisch! De pastor brak ook geen brood en schonk geen beker in. We sloten de samenkomst van ongeveer een uur af met een gezamenlijk gebed, hand in hand voorin de kerk en de handen opheffend om elkaar te zegenen. Ook na de samenkomst kwamen mensen weer naar ons toe om een knuffelgroet te geven en nogmaals te zeggen dat ze het fijn vonden dat we er waren. Ik vraag me af of ze zelf willen dat de scheiding tussen blank en zwart ook in hun geloofsgemeenschap blijft. Helaas, ik beheers het Engels te weinig om daar naar te vragen en dan zouden we ook meer tijd moeten hebben. Er was trouwens ook geen koffie of eten na de dienst.

Wij zijn verder gegaan met onze huizentocht en blijven ons verbazen over de rust, ruimte en schoonheid. Af en toe valt er een buitje waar we niet veel last van hebben. We bezoeken Longwood, een huis wat nooit is afgekomen in verband met de burgeroorlog. Helaas zijn we te laat voor het bezichtigen van een ander huis. We kunnen daar nog wel wat rondlopen en informatie panelen bekijken. Dit zijn allemaal huizen van plantage eigenaren die ervoor kiezen om niet bij de plantage te wonen. Het voelt wel gek om te genieten van de schoonheid en te weten dat slaven hier hebben gewerkt.

Vlakbij ons hotel is een brug over de Missisipi. Daar rijden we even overheen, er was ons ook al vertelt dat aan de overkant een wijnwinkel was. En ja hoor. Op zondag boden die een drive-inn service aan. Vanuit de auto hebben we onze tweede fles Zinfandel gekocht. We eten weer bij Fat Mamma Hottub, lekker en goedkoop. ‘s Avonds leggen we onze verdere route meer vast en reserveren we een boottocht in New Orleans voor in de middag. Nog boekje lezen, wasje doen en blog bijwerken en proberen te uploaden via een hotspot verbinding met mijn telefoon. En dan weer slapen. Bij jullie is het inmiddels alweer bijna morgen, 5:41 uur.

Onderweg naar Natchez

Bij het ontbijt de knoop doorgehakt dat we vandaag in één ruk doorrijden naar Natchez. Dat is wel bijna 8 uur rijden. O ja, de pillen en zalf hebben heel goed geholpen. Het ergste leed is geleden. Wat ons onderweg opvalt:

• Iedereen rijdt heel netjes op snelheid, max 110 km per uur. Geen snelheidsduivels alhoewel de auto’s dat wel kunnen. De chauffeurs zijn heel gedisciplineerd.
• We hadden een droger en geler landschap verwacht. Maar een groot gedeelte van de weg rijden we door een haag van groene hoge bomen. Van de omgeving krijg je weinig tot geen idee.

Onderweg boeken we een hotel in Natchez. Doordat het internet steeds even uitvalt doen we daar wel twee uur over. Ach, je hebt toch niets anders te doen achterin de auto. Het laatste stuk weg verandert het landschap. Het wordt meer open. Mooie bomen maar ook fikse regenbuien. Om 19:00 uur komen we moe maar dankbaar aan in Natchez. We hebben een goed hotel, Hilton, met ontbijt. Daar zijn we blij mee. Deze nacht in Annemieke de Queen. Zij mag alleen in het tweede twee-persoonsbed slapen. De receptioniste verwijst ons naar ‘Fat Mamma Hottub’ als een goede eetgelegenheid. Dat was het zeker! Een kleine kaart met een paar Mexicaanse gerechten. Ook hier alles met plastic. De andere dag zijn we er weer geweest. We zoeken ook nog uit waar we morgen naar de kerk kunnen. Als we via google op black church Natchez zoeken verwijst hij ons naar de Rose Hill Missionary Baptist Church. Samenkomst begint om 11:00 uur. Mooie tijd!

Vakantie is niet alleen leuk...

Een vakantie is niet alleen maar leuk. Het bed was veel te zacht vannacht. Gelukkig heeft Cora niets gemerkt van mijn gedraai en bezoeken aan het toilet. Dan ben ik ook nog eens, in IJsland al, zo’n 25 keer gebeten door muggen. Vandaag was weer een gigantische jeukdag en kon ik er niet vanaf blijven. Met als gevolg nog rodere en schrijnende plekken. Airco is een mooie uitvinding maar je keel wordt er droog en kriebelig van. Wil je los gaan met een steak van 8 oz. Bieden ze die alleen in het weekeind aan. Hebben we een hotel met zwembad, schijnt de zon niet. Ben je nog blijven lezen? Dan ben je een goed luisteraar. Het leven is niet altijd leuk is de les die de Belgische psychiater De Wachter ons leert.

Desniettegenstaande is het een heerlijke dag geweest. De bergen hebben we van dichtbij bekeken, heerlijk aan een riviertje gezeten en gelezen, cappuccino onderweg gedronken en zonder omwegen ons hotel kunnen vinden wat er ook goed uitzag. We zijn in het hart van de Smokey Mountains, Maggie Valley. En in onze derde staat: North Carolina. Morgen nog een ander gedeelte verkennen en dan op naar Nashville.

Uren rijden door Appalachen

De euforie is van het ontbijt af. De kwantiteit staat voorop, niet de kwaliteit. Desalnietmin snaaien we onze lunch voor een deel ook nog bij elkaar met een muffin, appel en granenreep. Dat wordt aangevuld met crackers met jam of pindakaas. Op de goede weg komen is ook met google maps nog niet heel makkelijk. Na een paar rondjes, en een keer heel onhandig de weg blokkeren omdat je toch echt linksaf wil en niet weer een stuk om wil rijden, zitten we dan toch op de beroemde route 66 waarna we route 81 nemen. Wel 6 uur rijden door schitterend berggebied, onderdeel van de Appalachen, de Smokey Mountains. Iedereen rijd

In Kingsport heb ik een goedkoop hotel, €55,- met ontbijt, op kunnen sporen. Net voor ons hotel is een grote weg met allerlei restaurants, Tacco Bell, Mexicaans, KFC, Mc. Donald etc. We proberen de seafood. Eigenlijk een KFC maar dan met (gepaneerde) vis. Niet gezond en niet heel lekker. Maar het voedde en het was gezellig om tussen de ouderen te zitten. Het was namelijk ouderen-korting-dag lazen we later op het reclamebord.

Onderweg zien we ook al een scala aan kerken voorbij komen die graag willen laten weten dat ze daar hun gebouw hebben en je van harte welkom heetten. We hebben inmiddels twee staten te pakken, Virginia en zijn nu in Tennessee.

Daarna bij de Walmart nog boodschappen gehaald. De cassier had een rek naast zich met plastic tasjes eraan en pakte daar gelijk de boodschappen in. Heel handig maar niet stimulerend om niet teveel plastic te gebruiken. Cora moest haar ID laten zien omdat we een fles rosé hadden gekocht. We waren laatst getipt bij een wijn-proeverij om in Amerika te kijken naar wijn van Zinfandel. Daar sluiten we de dag mee af!

Ons goede voornemen is om ook van de gewone dingen als, met elkaar eten, boodschappen doen, wat we onderweg zien meer foto's te maken. Die houden jullie tegoed!

Alles is big... in Washington

Ons eerste Amerikaanse ontbijt. Alles is big, bak zelf je wafel of pannenkoek. Dat zijn dan geen kleintjes of lekkere dunnetjes…. Zelfs de yoghurt is gezoet terwijl die wordt aangeprezen als low-fat. Om ons heen wordt veel gegeten. Ik ben een slanke dame in verhouding tot een heel aantal gasten.

De shuttle bus brengt ons naar het metrostation in Springfield en vandaar is het nog een uur met de metro. We ontdekken op de terugweg dat het iets korter kan als we overstappen. We stappen in het centrum uit. Het is even zoeken maar we vinden de meeste highlights, Witte Huis, Lincoln monument, de Naald, het Capitool. En we nemen nog een kijkje in het national museum. Te voet lopen we ze langs. Net iets teveel voor mijn benen, we hadden beter een plek op kunnen zoeken waar we fietsen konden huren. Toch beter moeten voorbereiden.

Het is een mooie, schone en zeer goed georganiseerde stad. Echt een nette-pakken stad. Terwijl we later in onze gids lezen dat 2/3 van de bevolking zwart is. Dat was niet te zien in het straat- en metro beeld.

Bij thuiskomst relaxen we eerst en gaan dan op pad voor een maaltijd en om de Amerikaanse sim-kaart die ik via Internet al gekocht had klein te laten maken zodat hij ook in mijn telefoon past. Gelukkig vinden we een telefoonwinkel, i-fix telefoon, die het voor ons in orde maakt. Internet op één telefoon waardoor we navigatie hebben en onze hotels kunnen reserveren leek ons wel handig.

Daarna eten we een heerlijke maaltijd in een Afghaans kebab restaurant. Ons lichaam wil weer rust.

Reisdag naar Amerika

We vragen ons af wat ze hier onder druk verkeer verstaan. Als we om 7:45 uur wegrijden is het nog erg stil op de weg. Mensen komen laat op gang blijkbaar. Binnen een klein uur rijden we naar het vliegveld. De auto zonder krassen en deuken ingeleverd. Op het vliegveld het bekende traject, inchecken, douane en wachten. Ik vergeet steeds dat een e-book ook electronica is, dus wordt mijn tas steeds gecontroleerd. Op tijd stijgen we op voor een vlucht van 7 uur, maar aankomsttijd twee uur later dan we vertrokken uit IJsland. Dat wordt een lange dag. De vlucht verloopt prima. We dommelen wat, kijken een film en lezen een boek.

Een stralende zon en een warme wind verwelkomen ons. Jas gaat uit, sjaal gaat af. De bus voor de autoverhuur staat al klaar. Na rijp beraad vinden we een compact auto (Nissan ) oké. We regelen nog dat we met zijn drieën mogen rijden. Een hap uit onze begroting. En dan rijden we zomaar op de Amerikaanse snelweg op naar Springfield. Met een beperkte routekaart weten we ons hotel best snel te vinden. Omdat we in het vliegveld ons eten moesten kopen en je raad het al… we dat te duur vonden, wil onze maag nu snel iets eten. Het wordt de McDonald! Het smaakt ons best.

Bij het hotel duiken we het zwembad in en hangen er op een stoel. Ik hou het niet lang vol en ga om 18:00 uur (Amerikaanse tijd) naar bed en zal een nacht van 12 uur gaan maken, zonder te snurken.