We zijn op tijd weer terug bij het hotel om te rijden naar het vliegveld. Google maps stuurt ons een binnendoor weg op. Beetje spannend want komt dat wel goed. Maar ook wel heel leuk om zo nog wat van het 'gewone' leven te proeven. We vertrouwen er maar op, het is de hele vakantie goed gegaan. En ja hoor, het kwam ook goed. De auto inleveren ging ook zeer soepel. Er is ook niets mee gebeurd. We zijn klasse chauffeurs! De transferbus stond al klaar.

Dat was prettig want we moesten ons nog omkleden. Weer in de lange broek, laagjes op het bovenlijf voor de airco en vest weer tevoorschijn halen. En even opfrissen want het was een warm en inspannend dagje Washington. Ook het inchecken gaat goed. We zijn alweer vergeten dat een trein ons naar de gate zou brengen. Omdat we inmiddels wisten dat we in het vliegtuig geen eten zouden krijgen hadden we onszelf een laatste Big Mac beloofd met frietjes. In het volste vertrouwen dat we die wel zouden aantreffen na de paspoortcontrole. Echt niet! Gelukkig is Wendy er wel. Ook die biedt broodjes met hamburgers en friet aan. We eten ons buik voor om de nachtvlucht door te komen. Reizen in saai, het is een soort uitzitten.

In het vliegtuig wil een jongen verhuizen zodat we met zijn drieën op een rijtje kunnen zitten. Mijn voeten en onderbenen zijn erg onrustig. Beetje jammer want dat belemmert het slapen. Het is 20:35 uur (lokale tijd in Washington) als we opstijgen. Ik heb ook een hele grote rode plek op mijn linker scheenbeen met daarop een immense blaar. Voor de zekerheid maar goed ingesmeerd en afgedekt met een gaasje. En dan zijn we toch nog best snel weer in Reykjavik. Daar is het lokale tijd 7:00 uur terwijl we ruim 6 uur hebben gevlogen. En natuurlijk al lekker licht en frisjes als we uitstappen. We hebben net tijd om naar het toilet te gaan en te lopen naar de volgende gate als we al weer moeten boarden voor het laatste ritje van bijna 3 uur vliegen. En dan is het ineens 14:00 uur als je landt in Amsterdam. We zijn weer thuis. Annemieke wordt opgehaald, Cora en ik laten ons door de trein en bus naar huis brengen.

Mijn huissleutels waren bij Cor&Hanneke die boven de gemeenschappelijke huiskamer in het Blauwe Zand wonen. Dat was een warm welkom. De spullen even thuis gebracht,was aangezet en toen weer terug want op woensdag eten we altijd gezamenlijk. Ook dat was heel prettig. Ik ben blij met 'mijn' Blauwe Zand community.

Het is voorbij. Een hele boeiende en mooie reis met zeer aangename reisgenoten. Dank je wel Annemieke en Cora voor deze geweldige reis. We raken steeds meer op elkaar ingesteld en met elkaar vertrouwd. Op naar de volgende vakantie. Ik durf bijna niet te zeggen dat we die al gepland hebben.... Bij leven en welzijn, mei 2018 naar Iran. Dat gaat weer een heel andere vakantie worden. Ik zie ernaar uit om het land van mijn Iraanse vrienden te bezoeken.

Dank jullie ook voor het trouw volgen van de blogs. Ik heb in het begin wel geschreven dat ik het in de eerste plaats voor mijzelf doe maar het is toch leuk om te horen en te lezen dat het jullie boeit. Tot de volgende reis.