De terugreis

We zijn op tijd weer terug bij het hotel om te rijden naar het vliegveld. Google maps stuurt ons een binnendoor weg op. Beetje spannend want komt dat wel goed. Maar ook wel heel leuk om zo nog wat van het 'gewone' leven te proeven. We vertrouwen er maar op, het is de hele vakantie goed gegaan. En ja hoor, het kwam ook goed. De auto inleveren ging ook zeer soepel. Er is ook niets mee gebeurd. We zijn klasse chauffeurs! De transferbus stond al klaar.

Dat was prettig want we moesten ons nog omkleden. Weer in de lange broek, laagjes op het bovenlijf voor de airco en vest weer tevoorschijn halen. En even opfrissen want het was een warm en inspannend dagje Washington. Ook het inchecken gaat goed. We zijn alweer vergeten dat een trein ons naar de gate zou brengen. Omdat we inmiddels wisten dat we in het vliegtuig geen eten zouden krijgen hadden we onszelf een laatste Big Mac beloofd met frietjes. In het volste vertrouwen dat we die wel zouden aantreffen na de paspoortcontrole. Echt niet! Gelukkig is Wendy er wel. Ook die biedt broodjes met hamburgers en friet aan. We eten ons buik voor om de nachtvlucht door te komen. Reizen in saai, het is een soort uitzitten.

In het vliegtuig wil een jongen verhuizen zodat we met zijn drieën op een rijtje kunnen zitten. Mijn voeten en onderbenen zijn erg onrustig. Beetje jammer want dat belemmert het slapen. Het is 20:35 uur (lokale tijd in Washington) als we opstijgen. Ik heb ook een hele grote rode plek op mijn linker scheenbeen met daarop een immense blaar. Voor de zekerheid maar goed ingesmeerd en afgedekt met een gaasje. En dan zijn we toch nog best snel weer in Reykjavik. Daar is het lokale tijd 7:00 uur terwijl we ruim 6 uur hebben gevlogen. En natuurlijk al lekker licht en frisjes als we uitstappen. We hebben net tijd om naar het toilet te gaan en te lopen naar de volgende gate als we al weer moeten boarden voor het laatste ritje van bijna 3 uur vliegen. En dan is het ineens 14:00 uur als je landt in Amsterdam. We zijn weer thuis. Annemieke wordt opgehaald, Cora en ik laten ons door de trein en bus naar huis brengen.

Mijn huissleutels waren bij Cor&Hanneke die boven de gemeenschappelijke huiskamer in het Blauwe Zand wonen. Dat was een warm welkom. De spullen even thuis gebracht,was aangezet en toen weer terug want op woensdag eten we altijd gezamenlijk. Ook dat was heel prettig. Ik ben blij met 'mijn' Blauwe Zand community.

Het is voorbij. Een hele boeiende en mooie reis met zeer aangename reisgenoten. Dank je wel Annemieke en Cora voor deze geweldige reis. We raken steeds meer op elkaar ingesteld en met elkaar vertrouwd. Op naar de volgende vakantie. Ik durf bijna niet te zeggen dat we die al gepland hebben.... Bij leven en welzijn, mei 2018 naar Iran. Dat gaat weer een heel andere vakantie worden. Ik zie ernaar uit om het land van mijn Iraanse vrienden te bezoeken.

Dank jullie ook voor het trouw volgen van de blogs. Ik heb in het begin wel geschreven dat ik het in de eerste plaats voor mijzelf doe maar het is toch leuk om te horen en te lezen dat het jullie boeit. Tot de volgende reis.

Nog een dagje Washington

Heel mooi om de cirkel rond te maken en nog een dagje Washington te doen. Het voelt gewoon vertrouwd. Je weet hoe het betalen bij de metro werkt, hoe de lijnen in elkaar zitten, hoe het centrum in elkaar zit. We hebben weer een hotel buiten de stad en nu geen shuttle bus naar de metro dus rijden we zelf en parkeren onze auto bij het metrostation. De metro bestuurder heeft er niet zo'n zin in vandaag. Hij stopt steeds vrij abrupt.

We weten wat we willen, naar het National Gallery Art museum. Toch is het nog even lastig oriënteren als je weer buiten staat. De zon doet goed zijn best de laatste dag. We kijken onze ogen uit en zijn bere trots op de beroemde schilders die we hebben voortgebracht. Heel wat schatten hangen hier op en zijn vrij te bekijken. We hebben ook het idee dat er helemaal niet zoveel bewaking is. Op een gegeven moment ben je verzadigt en gaan we het zonnetje weer in op stap naar de fietsverhuur.

Twee uur huren we een fiets. Wauw, dat we dat de vorige keer allemaal hebben gelopen. We fietsen de highlights nog weer een keer langs, Het Witte Huis (deze keer geen Trump gezien) maar nu ook de achterkant, het Lincoln monument, The Mall en het Capitool, ook daarvan nu ook de achterkant gezien. Het fietsen is wel een uitdaging. Op de stoep fietsen lijkt ons toch het veiligst maar voelt als verboden. Ik voel me heerlijk thuis en heb er dan toch wel een voordeel van dat ik fietsen in de stad gewend ben. Ik blijf me ook verbazen over de ruimte die er is. We zijn uniek in de wereld door op zo'n klein oppervlak zoveel te realiseren, wonen, wandelen, fietsen, autorijden, parkeren en varen.

Reisdag naar Washington en verjaardag Annemieke

Een feestdag, Annemieke is jarig. De mooie leeftijd van 39 jaar heeft ze bereikt. We hebben haar bij het wakker worden enthousiast gefeliciteerd met een slinger, cijferballons (ik had i.p.v. de 9 een 7 gekocht), guirlandes en natuurlijk kadootjes. En we hebben haar hard toegezongen. Jammer dat bij het ontbijt geen andere mensen waren, anders hadden we het zeker nog eens dunnetjes overgedaan. Regelmatig hebben we gevraagd of ze zich jarig voelde en steeds was het antwoord: JA!

Het is zulk lekker weer dat we nog even geen zin hebben om te vertrekken en nog blijven zitten om wat te lezen. We reizen op (interstate North) naar Washington. Het is duidelijk een stedelijk gebied en soms best wel druk en dus intensief rijden. Al blijft het opvallend dat de Amerikanen zich heel relax in het verkeer gedragen. Rijden niet harder dan 110/120 km per uur en wisselen niet steeds van baan. Op de parkeerplaats nog een paar mooie trucks gespot en gefotografeerd. Evenals een megacamper met auto aan trekhaak erachter. Ik heb voor mijn verjaardag het boek ‘Reizen zonder John, op zoek naar Amerika gekregen. Ontzettend leuk en zeer leerzaam om te lezen. Amerika is dichterbij gekomen door het reizen en het lezen van dit boek. Ik ben de Amerikanen ook wel gaan waarderen.

De inrichting en indeling van de kamers van het hotel is overal hetzelfde.uch met bad. Langs de ene wand twee bedden, de andere wand een bureau, kast met TV en de koelkast. Als het wat luxer is, is de koelkast weggewerkt in een kast. En tegen de achterwand een wastafel, strijkplank en strijkijzer en föhn. En natuurlijk een do Cora geeft mij deze nacht de queens-nacht. Heel fijn en lief van haar. Het grote pakken is gedaan. Morgen gaan we overdag Washington nog in, halen dan de auto weer op, rijden naar het vliegveld, verkleden ons daar en gaan inchecken. Nu wat beter bevoorraad dan op de heenreis. Het bleek namelijk dat je al het eten aan boord moest kopen. Dat vonden we veeeeel te duur. De vakantie moet tenslotte toch nog enigszins betaalbaar blijven.

O ja, de Amerikaanse muggen zijn ook niet leuk. Ook van hen heb ik heftige rode plekken op mijn scheenbeen en knie wat erg jeukt. Gelukkig heb ik de zalf en pillen van de vorige apotheek nog.

Emanuel African Methodist Episcopal Church Charleston

We hebben de Emanuel African Methodist Episcopal Church bezocht waar op 17 juni 2015, negen mensen zijn doodgeschoten tijdens een gebedsdienst. Obama heeft in die kerk Amazing Grace gezongen. Het was een ware belevenis. Ik had eerst nog de verkeerde kerk met google opzocht maar gelukkig was hij dichtbij. De samenkomst begon om 9:30 uur en duurde tot 12:00 uur. Er werd schitterend gezongen door het koor, de mensen waren mooi aangekleed, deden enthousiast mee met alles. Het was women’s misssionairy Sunday. Er was ook nog een blank koor te gast die een lied heeft gezongen. De predikant die heeft gepreekt was een soort entertainer. Wij snapten zijn grapjes niet maar de mensen om ons heen vonden het zeer amusant. Er is ook nog een kind gedoopt, mensen zijn persoonlijk bedankt voor goede dingen die ze gedaan hebben en nog wat andere dingen… Het was bijzonder om mee te maken voor een keer.

Daarna hebben we 4 uur gereden richting Washington. We hebben een hotel met zwembad uitgezocht om nog even te relaxen. Toen we ingecheckt waren en we vroegen naar het zwembad bleek het ‘out of order’ te zijn. Dat was even slikken. Maar een gezellige Amerikaanse dame, Sharon, maakte het goed. Zij vind het geweldig dat ze vandaag voor het eerst van haar leven Nederlanders heeft ontmoet. Ze is tijdelijk dakloos omdat de leidingen in haar (huur)huis waren gebarsten. VAnaf komende week heeft ze weer een ander huis. We hebben haar blij gemaakt met een praatje en twee ansichtkaarten van Nederland. Ze wil graag naar Europa komen. Ze adviseerde ons bij de buren te gaan eten. Dat was zeker een goed advies. Eindelijk weer eens sla gegeten en nog wat minder gezonde, maar wel lekkere dumplin met kip. Morgen is Annemieke jarig. We bereiden ons voor op een gezellige oudejaarsavond en hebben al beloofd samen met Sharon haar toe te zingen bij het ontbijt.

Boone Hall Plantation

We bezoeken Boone Hall plantation. Bekend van de serie North&South met de schitterende eikenlaan. Daar wil iedereen een foto maken. Er staat nog een rijtje slavenhuisjes. In ieder huisje wordt een aspect van het slavenleven uitgelegd. Er is ook een voorstelling van een zwarte vrouw over de taal van de slaven, de Gulha-taal. Een taal die de slaven ontwikkelden omdat ze van allerlei Afrikaanse landen en dus ook talen kwamen. Zij leerde ons wat woorden en zong met een indrukwekkende stem een aantal liederen in de voorstelling. Ze vertelt dat op deze plantage rieten manden werden gemaakt. Ze vroeg aan het publiek wie er in een biezen mandje werd gelegd, waarop het publiek gelijk antwoorde: Mozes! Zou men dat in Nederland ook nog weten? Het blijft bijzonder om in alles te merken het gewoon is om te geloven.

We maken nog een rit met een kar over het terrein en een rondleiding door het huis van de plantage-eigenaar. Zeer boeiend, ik weet er eigenlijk te weinig vanaf. We besteden er ruim 3 uur om alles in ons op te nemen.

We besluiten nog even naar het strand te gaan aan de Atlantische Oceaan. Die moeten we toch ook ervaren hebben. Helaas wordt het een bliksembezoek omdat het weer roet in het eten gooit. Maar ik heb erin gezwommen. Een aangename temperatuur, grote golven en een zeer sterke stroming.

We sluiten de dag af met het eten van een bestelde Pizza bij Pizza-Hut. Kunnen we die ook weer van ons lijstje afstrepen.

Charleston

We besluiten eerst de stad Charleston aan te doen en zaterdag de plantage te bezoeken. We hebben wat pech met de bus. Een half uur voor de stad parkeren we (gratis) onze auto en volgens google maps moet de bus snel komen. Hij komt niet, naar een andere busstop gegaan waar de bus wel komt. In de bus zit een vriendelijke meneer die op mijn vraag waar we in het centrum uit moeten stappen ons begeleid naar het Informatiecentrum en ons daar allerlei folders in handen geeft en wijst op een drietal gratis lijnen die door het centrum rijden. Het vervelende in de bus is dat je niets door de ramen ziet. Daar zit beschermfolie op tegen de zon. Alleen door de chauffeursruit is wat te zien. Je kan ook de fiets meenemen met de bus. Die zet je dan op een fietsendrager aan de voorkant van de bus. Reuze handig! We vinden Charleston wat tegen vallen.

Savannah

Na een matige nacht kunnen we maar moeilijk op gang komen. Het weer werkt ook niet mee. Na het ontbijt nemen we eerst nog tijd om te lezen of te slapen. We bekijken ons programma nog eens en ontdekken dat we onszelf tekort hebben gedaan in New Orleans. We hadden gepland daar langer te blijven. Jammer maar ook lekker dat we nu wat meer tijd hebben.

Rond 11:30 uur gaan we op pad, regenjas bij ons. Het eerste uur dwalen en verlekkeren we ons weer aan de mooie huizen en bomen. Dan houdt de regen op en klaart het langzamerhand op. Na een paar uur in de stad rondgelopen te hebben en wat gezeten besluiten we weer terug te gaan naar het hotel om te zwemmen en wat te rusten.

Ook deze keer hebben we met de bus gereisd. Wat opvallend is dat overwegend zwarte mensen in de bus zitten. Het is heel gezellig in de bus. Mensen maken een praatje met elkaar of met de chauffeur. Wat de meeste keren een vrouw was. Een ritje van een half uur naar het centrum van de stad kost $1,50. Deze keer eten we goedkoop en proberen Taco Bell wat we meenemen naar het hotel. In de uitgebreide supermarkt verkochten ze ook Gouda kaas. Een stukje van nog geen twee ons kost $7,- .

Onder het eten vindt nog een arrestatie van één van de gasten plaats, vliegt er tegelijkertijd een helicopter over en klinken sirenes. Het blijft die avond onrustig met helicopters en sirenes. Zijn we onderdeel van een film of gebeurd er echt iets om ons heen?

Omdat de buiten temperatuur heerlijk is en de voorspelde regen wegblijft, drinken we nog een kopje koffie en een wijntje bij het zwembad. Morgen gaan we naar Charleston.

Van Auburn naar Savannah

Ik heb als een koningin geslapen. We hebben weer een reisdag naar Savannah. Het eerste deel van de route is geen interstate. En dat is een stuk leuker. Evenwel is het een snelweg. Maar aan die snelweg (waar je nog steeds maar 110 km/pu mag en waar iedereen zich ook aan houdt) wonen mensen. Er zijn dus ook inritten naar die huizen. En om de haverklap kom je een kerk tegen. Methodisten en First Baptisten lijken in de meerderheid. Sommigen typeren hun kerk ook als een missonaire kerk.

Omdat een reisdag eigenlijk een saai verslag is nog een pikant iets wat ons opgevallen is. Eerst even een vies praatje. Je kan hier niet geluidloos plassen. Het daalt neer in een meertje. Je moet over het algemeen ook redelijk diep door de knieën om op het toilet te gaan zitten. Als je dan je boodschap hebt neergelegd, of geklaterd en met een hendel het vertrek van die boodschap in gang zet onstaat er een soort hurricane die met een donderend geraas je boodschap meeneemt.

We arriveren rond 15:00 uur in Savannah en zijn verheugd want de zon laat zich een beetje zien. Op de binnenplaats van ons hotel is een riant zwembadje waar we heerlijk gaan liggen en lezen. Wat ook opvallend is, en Paul Therough, in zijn boek over het diepe zuiden al vertelde is dat de meeste hotels gerund worden door Indiërs. Dat kunnen we bevestigen. Omdat we hun eten ook lekker vinden gaan we naast het restaurant bij een Indiaas restaurant eten. Vervolgens pakken we nog de bus naar Savannah om nog iets van de sfeer op te snuiven. Een heel mooi, rustig wat bejaard stadje met schitterende grote huizen en hele mooie oude bomen. Het heeft wel 22 kleine plantsoentjes. Als je de plattegrond bekijkt zie je een mooi symetrisch patroon. We lopen tot aan de rivier de Savannah. Het lukt via google ook weer om met de bus terug te gaan.