Ik heb als een koningin geslapen. We hebben weer een reisdag naar Savannah. Het eerste deel van de route is geen interstate. En dat is een stuk leuker. Evenwel is het een snelweg. Maar aan die snelweg (waar je nog steeds maar 110 km/pu mag en waar iedereen zich ook aan houdt) wonen mensen. Er zijn dus ook inritten naar die huizen. En om de haverklap kom je een kerk tegen. Methodisten en First Baptisten lijken in de meerderheid. Sommigen typeren hun kerk ook als een missonaire kerk.

Omdat een reisdag eigenlijk een saai verslag is nog een pikant iets wat ons opgevallen is. Eerst even een vies praatje. Je kan hier niet geluidloos plassen. Het daalt neer in een meertje. Je moet over het algemeen ook redelijk diep door de knieën om op het toilet te gaan zitten. Als je dan je boodschap hebt neergelegd, of geklaterd en met een hendel het vertrek van die boodschap in gang zet onstaat er een soort hurricane die met een donderend geraas je boodschap meeneemt.

We arriveren rond 15:00 uur in Savannah en zijn verheugd want de zon laat zich een beetje zien. Op de binnenplaats van ons hotel is een riant zwembadje waar we heerlijk gaan liggen en lezen. Wat ook opvallend is, en Paul Therough, in zijn boek over het diepe zuiden al vertelde is dat de meeste hotels gerund worden door Indiërs. Dat kunnen we bevestigen. Omdat we hun eten ook lekker vinden gaan we naast het restaurant bij een Indiaas restaurant eten. Vervolgens pakken we nog de bus naar Savannah om nog iets van de sfeer op te snuiven. Een heel mooi, rustig wat bejaard stadje met schitterende grote huizen en hele mooie oude bomen. Het heeft wel 22 kleine plantsoentjes. Als je de plattegrond bekijkt zie je een mooi symetrisch patroon. We lopen tot aan de rivier de Savannah. Het lukt via google ook weer om met de bus terug te gaan.